کد مطلب:141768 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
عباس و حبیب
روز نهم محرم به لشكر عمرسعد دستور دادند تا به لشكر امام حسین علیه السلام حمله كنند. عباس علیه السلام به امام خبر داد: «یا اخی! اتاك القوم؛ ای برادر قوم به سوی شما می آیند» امام فرمود: «یا عباس! اركب بنفسی أنت یا أخی! متی تلقاهم فتقول ما لكم؛ عباس! جانم فدایت بر اسب سوار شو و نزد آن ها برو و به آن ها بگو شما را چه شده؟ و چه چیز باعث شده به این سمت حركت كنید» حضرت عباس علیه السلام با بیست نفر از یاران، چون حبیب و زهیر رهسپار میدان شدند تا خبر بیاورند. دشمن گفت: امیر امر كرده كه تحت فرمانش درآیید یا آماده جنگ شوید. عباس علیه السلام فرمود: «عجله نكنید تا به اباعبدالله خبر دهم، سپس شما را ملاقات كنم». [1] عباس به سوی برادر بازگشت و از یاران خواست این قوم را موعظه كنند. حبیب به زهیر گفت: «اگر می خواهی با این قوم سخن بگو» زهیر گفت: «تو پیش از این شروع كرده ای، پس با آنها سخن بگو» حبیب فرمود:
«ای مردم! به خدا قسم نزد خدای تعالی در روز قیامت بدگروهی اند كسانی كه به استقبال فرزند پیامبر و خاندان اهل بیت او بندگانی از اهالی این شهر آمده اند تا آنها را به قتل رسانند، در حالی كه آنها بندگانی عبادت پیشه، شب زنده دار، سحرخیز و بسیار به یاد خدایند.»
«عزره بن قیس» در پاسخ گفت: «هر چه می توانی خودستایی كن!» [2] .
درسی كه می توان گرفت: حبیب، ویژگی یاران امام را شب زنده داری، سحرخیزی و فراوانی یاد خداوند و بندگی آنها دانسته است. آیا افتخار دیگری برای انسان های كامل می توان سراغ داشت؟
«ای مردم! به خدا قسم نزد خدای تعالی در روز قیامت بدگروهی اند كسانی كه به استقبال فرزند پیامبر و خاندان اهل بیت او بندگانی از اهالی این شهر آمده اند تا آنها را به قتل رسانند، در حالی كه آنها بندگانی عبادت پیشه، شب زنده دار، سحرخیز و بسیار به یاد خدایند.»
«عزره بن قیس» در پاسخ گفت: «هر چه می توانی خودستایی كن!» [2] .
درسی كه می توان گرفت: حبیب، ویژگی یاران امام را شب زنده داری، سحرخیزی و فراوانی یاد خداوند و بندگی آنها دانسته است. آیا افتخار دیگری برای انسان های كامل می توان سراغ داشت؟
[1] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 416.
[2] «معاشر القوم: أما والله لبئس عندالله غدا قوم يقدمون عليه قد قتلوا ذريه نبيه، و عترته عليهم السلام و اهل بيته صلي الله عليه و آله و سلم و عباد اهل هذا المصر المجتهدين بالاسحار، و الذاكرين الله كثيرا». تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 416-417؛ مقتل الحسين مقرم، ص 256.